‘Heeft u toevallig uw cv bij u?’ vraagt ze me beleefd.
‘Nee, die heb ik niet bij me.’
‘En een legitimatiebewijs?’
‘Ja, dat wel.’
‘Vult u dit formulier zo volledig mogelijk in. Als u daarmee klaar bent dan komt u weer bij mij,’ zegt ze vriendelijk.
Afgezonderd in een hoek van een grote ruimte, achter een met beige linnen beplakt schot, beantwoord ik trouw de vele vragen. Enkele malen rinkelt er een telefoon. Dan neemt iemand hem op. Mijn ogen blijven steken bij ‘schoenmaat’. Een vreemde vraag. Wat voor een relevante informatie weken ze hier los uit de lengte van de voet? Zou ik met maat 46 de bedrijfsschoenen niet vergoed krijgen? Die vraag sla ik over. Bij het onderdeel ‘werkervaringen’ blijf ik opnieuw steken. Er is te weinig ruimte om al mijn ‘ervaringen’ te verwoorden. Die ruimte houd ik open. De vriendelijke dame mag dat straks voor me invullen.
Even later loopt ze het formulier nauwkeurig door en vult de opengelaten delen vragend op.
‘Wat is uw typesnelheid?’
‘Tja, meer dan gemiddeld. Weliswaar typ ik maar met drie vingers. Maar toch ik zou zeggen een redelijk hoge snelheid.’
‘Zonder typediploma noteer ik hier geen typesnelheid,’ zegt ze kordaat.
‘U heeft níets ingevuld bij werkervaringen,’ klinkt het wat kregelig.
‘Tja, dat is teveel om op te noemen. Laat ik het beperken tot het niveau waarnaar ik solliciteer.’
‘Waarom wilt u deze baan eigenlijk?’
Ik leg haar uit dat het voor mij prettig is om naast de onregelmatige inkomsten, die ik al schrijvende vergaar, een vast inkomen te hebben waarmee ik bijvoorbeeld mijn huur kan betalen.
Ze knikt. ‘Omschrijft u eens uw positieve en negatieve karaktereigenschappen,’ vraagt ze me nu.
Zo langzamerhand ben ik hier in een diepgaande sollicitatieprocedure verzeild geraakt. Wat ze tegenwoordig niet allemaal van je verwachten. Zelfs voor de meest eenvoudige banen passen ze een sterkte/zwakte-analyse op je toe.
Keurig noteert ze mijn verhaal.
Aan het einde van het gesprek belooft ze me stellig de volgende dag te bellen, en drukt me een brochure in de hand. Ze zal contact opnemen met het bedrijf waarvoor ik zal gaan werken. Uit haar enthousiaste woorden maak ik op dat ik geschikt ben voor deze baan.
De volgende dag gaat er geen telefoon. Maar de dag erop wel. De vriendelijke dame klinkt een stuk minder vriendelijk. Ze deelt me mee dat voor de postkamer een ander is gevonden. Een werkloze met zeven jaar ervaring. En terecht dat diegene voorrang heeft gekregen.
Ik blader de brochure van het uitzendbureau door en stuit op een markante zin: ‘Wanneer wij een opdracht in behandeling hebben die aansluit op uw opleiding en ervaring, zullen wij contact met u opnemen voor een oriënterend gesprek. U hoeft daarvoor geen contact met ons te onderhouden.’
Inmiddels wacht ik al weer ruim een halfjaar vol spanning af, maar geen telefoontje of mailtje. Bedankt, Trude!

Verschenen in Dwars door de Buurt, nummer 199, 30 maart 2018
en Oost-online.