Foto: Harold Hennep

Blijmoedig fluit de merel terwijl
lijn 3 de bocht door knerpt
pleingeluiden dolen af
naar een wolkeloze dag.

Dit is het Poëzie op de stoep-gedicht van mij op het ’s-Gravesandeplein in Amsterdam-Oost. Het is in juni 2020 door Granate op het plein gekalligrafeerd, maar na ruim een jaar is het toe aan restauratie.
Ik woon aan dit lommerrijke laatnegentiende-eeuwse plein, en van mijn balkon op driehoog heb ik dagelijks zicht op mijn gedicht. Geregeld zie ik mensen even stilstaan om deze ode aan het plein tot zich te nemen.
Inmiddels heb ik mijn buurman tot ambassadeur benoemd, nadat ik hem diverse malen aan omstanders tekst en uitleg zag geven. Zelf heb ik het gedicht een keer in het Engels voorgedragen.
Afgelopen winter benadert ‘Geluiden uit Oost’ me. Voor de Poëzieweek maken ze een podcast met dichters uit Amsterdam-Oost. Een jonge vrouw is gegrepen door mijn gedicht, draagt het prachtig voor en vertelt waarom ze het mooi vindt.
Deze zomer besluit ik tot renovatie over te gaan. Ik koop een pot wegenverf, maar het weer zit niet mee. En als het goed weer is dan heb ik net een deadline-klus voor mijn tekstbureau.
Maar begin september is het zover. Met twee kleine penselen ga ik aan de slag. Het is monnikenwerk om precies tussen de lijntjes te blijven, maar het is heel leuk om te doen. Om de zoveel tijd is er wel iemand die halthoudt en met wie je een praatje begint. Telkens draag ik het gedicht dan voor. Erg leuke, spontane reacties krijg ik te horen:
Een jonge man: ‘Wat een mooie ode aan dit plein, dat ga ik aan mijn vader vertellen die heeft hier ooit, zestig jaar geleden, gewoond.’
Een grootmoeder met kinderwagen: ‘Wat leuk dat u dit gedicht opknapt. Ik loop hier bijna dagelijks langs.’
Een buurvrouw van enkele deuren verderop met twee jonge kinderen: ‘Goh wat bijzonder, een dichter als buurman. Van dit gedicht word ik steeds vrolijk.’
Een oudere vrouw: ‘Fijn zoiets positiefs, dat kunnen we wel gebruiken in deze sombere tijd.’

Als dichter vind ik dit het mooiste van mijn vak: gedichten in de openbare ruimte voor iedereen toegankelijk. Poëzie op de stoep (PODS) is een prachtig initiatief van Granate, die onderlinge verbinding hoog in het vaandel heeft staan. Juist de mensen die normaal gesproken niet met gedichten in aanraking komen, bereik je zo op een bijzondere, laagdrempelige manier. Ik vind dit zelf de mooiste vorm van poëzie. Een bundel uitgeven is natuurlijk iets geweldigs, maar je lezerspubliek is zeer klein in tegenstelling tot straatpoëzie. Geregeld hangen er van mij gedichten in de ramen van de bibliotheek in de drukke Linnaeusstraat, ook daar krijg ik veel reacties op.
Voor nu heb ik dit straatgedicht gered, het is weer voor een jaar goed leesbaar.

Het is een compilatie van het gedicht Lentewind.

Dit blog schreef ik in opdracht van Granate.