Mijn overbuurman komt het balkon op, met in zijn kielzog zijn zwarte kater. Hij legt zijn handen op de reling en zijn ogen tasten het plein af. De kater rekt zijn lijf en staande op zijn achterste poten kijkt hij in dezelfde richting als zijn baas. Dan volgen beide koppen een ambulance die voorbijraast.
Opeens flitst het beeld in me op van mijn hond die, nieuwsgierig naar de interesse van de baas, haar voorpoten op de richel van de etalage met computers plantten en haar snuit tegen de winkelruit drukte. Maar toen ze de beeldschermen, toetsenborden en muizen in ogenschouw nam, verging haar lust tot kijken. Demonstratief liet ze haar poten zakken en draaide ze me de rug toe. Thuis had ze een broertje dood aan dat ding. Als ik erachter zat, was er geen aandacht en betekende dit voor haar verplicht nietsdoen.