Bij een kerstboomkweker loop ik het erf op. In het veld achter de werkschuur staan duizenden bomen.
‘Welke hoogte zoekt u?’ vraagt een jongeman.
‘Nou toch wel zeker mijn lengte, hoe duur zijn die?’
‘Tussen de 15 en 20.’
Hij wijst me het veld aan waar bomen van mijn lengte (bijna 2 meter), en nog wat langer staan.
‘Ga d’r maar één uitzoeken.’
Ik loop tussen de bomen door en ontwijk de gaten in de grond van bomen die er al uitgeschept zijn: het lijkt hier wel een mijnenveld.
Even later komt hij met een schop op me af lopen.
Ik wijs hem een prachtig, vol exemplaar aan. Wat langer dan ikzelf ben: je moet toch tegen een boom opkijken…
‘Is-ie niet te zwaar met een kluit, want ik moet hem wel naar driehoog sjouwen.’
‘Nee hoor,’ en hij loopt er doodgemoedereerd mee naar m’n auto. ‘Woont u op een appartementje?’
‘Ik kom helemaal uit Amsterdam, en je wil niet weten hoeveel die bomen daar kosten… Meer dan het dubbele joh.’
Hij kijkt me met glazige ogen aan. ‘U maakt een grapje.’
‘Nee serieus, je zou je bomen daar moeten gaan verkopen…’
Hij schudt z’n hoofd, en denkt er het zijne van…
‘Hoe oud is deze boom eigenlijk?’
‘De bomen uit dat veld zijn acht jaar.’
Acht jaar, wat een leeftijd al, zelfs nog ouder dan Roos, m’n hond, die net zeven is geworden. Volstrekt bezopen dat je zo’n boompje uit de grond rukt, voor enkele weken in je huis optuigt, en daarna verloren aan de straat zet… Nou ik moet dit boompje maar eens goed gaan vertroetelen, en heerlijk volhangen met vrolijke ballen…
Na een flinke sjouwpartij (boompje was loodzwaar) staat ze rechtop in de kamer. Ze is binnenshuis toch wat groter dan ik dacht: de piek kan er niet op, want haar kruin tikt net het plafond aan…