In de reeks ‘Gedichten op gevels’: een liefdesgedicht van Jacob van Lennep.
Het is een muurschildering op een zijgevel – de grootste ooit in Amsterdam gemaakt met het gedicht Aan een Roosje – in 2004 ontworpen door kunstenaar Rombout Oomen. Het bevindt zich op de hoek van de Jacob van Lennepstraat en de Nassaukade in Oud-West.

Aan een Roosje

Zachtgekleurde lentebloesem,
Die Selindes borstjes kust,
Die zo mollig op haar boezem
Tussen donzen peulen rust!

Aartig roosje, vers ontloken,
Ware uw zalig lot het mijn’,
Lag ik ook zo neergedoken
Tussen ’t dubbel halssatijn,

’k Lei geenszins als gij bewustloos
’t Hangend hoofdje stil op zij;
Nee, ’k bekeek, nieuwsgierig, rustloos,
Heel de omtrek van nabij.

’k Zou, door hete zucht gedreven,
Aan die borsten, blank en mals,
Duizend, duizend kusjens geven,
’k Zoende schouders, nek en hals.

’k Zoude ook samen vergelijken
Die twee bollen, wit en rond:
Zien, of deez’ voor die moest wijken,
Of er onderscheid bestond,

Wie met blauwer aders praalde,
Wie de blankste tint bezat,
Wie de meeste veerkracht haalde
Wie de roodste bezie had.

’k Zou dan trachten op te sporen
Waar de holle weg ons leidt
Die gelijk een diepe voren
De ene bol van d’andre scheidt,
Die stilzwijgend schijnt.

‘Blote Roosje’ zorgt echter voor de nodige commotie, en dat in Amsterdam 😉
Een fragment uit: ‘Een kut in pixels is niet arrogant’, van Annet Maseland in
Vrij Nederland (18 december 2004):
“De verhoudingen in Oud-West raakten deze zomer op scherp door de muurschildering ‘Blote Roosje’. Roosje werd betaald uit Europese gelden om sociale samenhang te bevorderen. Maar wie wilde Roosje nu eigenlijk?
‘Ik heb geen routebeschrijving meer nodig voor mijn bezoekers,’ zegt Arjan, een jonge meubelmaker aan de Jacob van Lennepstraat. ‘Mijn atelier zit naast dat schilderij, dan weten ze me wel te vinden.’ De muurschildering van de blote vrouw, geënt op het liefdesgedicht ‘Aan een Roosje’ van Jacob van Lennep, heeft de straat landelijk op de kaart gezet. Buurvrouw Mirjam is er blij mee. ‘Het is een opknapper voor de buurt. Jammer dat het hard tegen hard is geworden. Gut, we wonen in Amsterdam. Daar moet dit toch kunnen.’”

Wat eraan voorafging: Bewoners en ondernemers in en rond de Jacob van Lennepstraat willen de straat aantrekkelijker maken. Meubelmakers vervaardigen banken en kunstenaars ontwerpen een aantal kunstwerken, waaronder de muurschildering. De bedoeling is om de sociale binding in de buurt te verbeteren, in het kader van het Europees subsidieproject Urban II.
Tijdens een buurtfeest presenteren ze het ontwerp van de muurschildering. Ze interviewen bezoekers van het feest over hun mening over de schildering. Het overgrote deel reageert positief. De kunstenaar Rombout Oomen bezoekt vervolgens met een ambtenaar van stadsdeel Oud-West de bewoners die recht tegenover het kunstwerk wonen. De bewoners waarderen de persoonlijke toelichting. Zij willen liever geen muurschildering, maar vinden het geen probleem als andere bewoners in de buurt het wel graag willen.

De Commissie voor Welstand en Monumenten toetst het ontwerp. De commissie is van mening dat het geschilderde, naakte vrouwenlichaam een typisch geval van ‘functioneel naakt’ is en dat het past bij het liefdesgedicht. Met dit advies en de uitslag van de enquête besluiten ze de muurschildering uit te gaan voeren.
Echter nog voordat de werkzaamheden starten stappen de bewoners van het pand tegenover de schildering naar de stadsdeelvoorzitter. De bewoners zijn niet blij met het naakt en vinden dat hun woongenot is beperkt. De kunstenaar legt de betekenis van het kunstwerk uit. Het gesprek verloopt goed, maar de bezwaren van de bewoners zijn niet weggenomen. Daarom heeft stadsdeel Oud-West aangeboden om de kosten te vergoeden voor matglas en grote planten voor bewoners die liever niet uitkijken op de muurschildering. Aan het kunstwerk zelf wordt niets veranderd.

Enkele weken later is het tafereel met verfbommen beschadigd. De beschadiging is weer hersteld, maar er zijn nu ‘schaamblokjes’ aangebracht…