Een oudere man naast me in de metro houdt krampachtig een schetsblokje vast. Met een potloodje zet hij lijnen uit. Zijn ogen bewegen in een vloeiend ritme van het papier naar het object dat zijn aandacht heeft. Een jongeman die schuin tegenover hem zit – wijdbeens onderuitgezakt – tuurt verveeld op zijn smartphone. Voortdurend glijden de ogen van de oudere man heen en weer en krijgt de schets een meer omlijnde vorm.
De jongeman voelt zich bespied maar blijft in dezelfde houding turen. Bij de volgende halte stapt hij uit. De ogen van de schetser volgen hem en bij het passeren op het perron kijkt hij zijn model intens na, alsof hij een hap lucht inademt voordat hij onder water duikt.
Nu zit er iemand anders die – keurig rechtop en stralend – op haar iPad tuurt. Verbeten schetst hij door; het maakt hem niet uit dat er een nieuw model met een volkomen andere uitstraling heeft plaatsgenomen.
Twee stations later klapt hij het schetsblokje dicht en stopt het weg. Moeizaam staat hij op en sloft de metro uit. Als een zeehond waggelt hij langs het raam en lost in de menigte op.