Tegenover op driehoog verschijnt een Marokkaans meisje op het balkon. Ze draagt een donkerblauwe hoofddoek.
Ze hangt de was op en laat een abaya uit haar handen glippen. De abaya valt in de tuin. Beduusd kijkt ze naar beneden.
De deur aan de overkant van mijn tuin vliegt open. Een man stuift naar buiten met in zijn hand een flesje pils. Het lijkt erop alsof hij achter de vitrage op het kledingstuk heeft zitten wachten. Furieus schreeuwt hij naar boven.
‘Altijd gezeik met jullie Turk! Altijd smijten rotzooi in mijn tuin.’
Het komische van de situatie is dat hij zelf ook een allochtoon is, een Pakistaan. Geschrokken gaat het meisje naar binnen.
De broer van het Marokkaanse meisje verschijnt op het balkon. Hij biedt zijn excuses aan. De man mompelt nog iets en verdwijnt achter zijn vitrage. De Marokkaanse jongen haalt zijn schouders op en gaat naar binnen en het meisje hangt de was verder op alsof er niets is gebeurd. Als ze klaar is, kijkt ze nog even over de balkonrand naar beneden. De abaya ligt nog op dezelfde plaats.
Een tijdje later gaat de deur van de benedenwoning nogmaals open. De man loopt samen met een politieagente de tuin in. De agente raapt het fel omstreden kleding-
stuk op en spreekt enkele vermanende woorden tegen de man. Opnieuw gaat hij te keer. Het ene naar het andere verwijt slingert hij naar zijn bovenburen. De bewoners van driehoog staan op het balkon en bekijken het gebeuren. Ze begrijpen er niet veel van. Al die consternatie voor een abaya.

Halverwege de jaren tachtig kwam ik in de Amsterdamse Transvaalbuurt wonen. De buurt zat vol met markante figuren waarover geschreven kon worden…
Dit is het negende stukje van een serie dat ik destijds optekende.