Beneden bij mijn brievenbus loop ik de postbode tegen het lijf. Ze draagt plastic handschoentjes. Ik vraag haar of ze niet bang is voor het miltvuur?
‘Zeker, maar ik kan er toch niet voor weglopen, we hebben schoolgaande kinderen.’ Haar glimlach is afgemeten. ‘Hier, ik heb wat voor u.’ Ze duwt me een kaart in mijn hand. ‘Van m’n hoogste baas, wat aanwijzingen, ik weet niet of je er wat aan hebt.’ Nogmaals laat ze die glimlach zien.
Het is een bericht van de Postmaster General uit Washington DC.

What should make me suspect a piece of mail?
1. It’s unexpected or from someone you don’t know.
2. It’s addressed to someone no longer at your adress.
3. It’s handwritten and has no return address or bears one that you can’t confirm is legitimate.
4. It’s lopsided or lumpy in appearance.
5. It’s sealed with excessive amounts of tape.
6. It has excessive postage.

Dit zijn op maat gesneden aanwijzingen voor diegene(n) die de post met miltvuur volsmeren. Zorg er dus in het vervolg voor dat de persoon, die je om zeep wilt helpen, werkelijk op het adres woont, adresseer de brieven niet meer met de hand, plak het niet langer met meters plakband dicht en doe er vooral niet te veel postzegels op. Dat miltvuur is toch al zo’n dure grap.

Los Angeles, november 2001.