Zijwaarts springen, dichtbundel Méland Langeveld (recensie)

BAROMETER

Aan tafel gezeten
is vader alles vergeten
zelfs dat wat hij deed
een minuut geleden

als de gewoonte van de wind
– het onverbiddelijk meesleuren
van al wat zich laat meevoeren –
tikt vader bij het opstaan
zijn knokige knuist tegen de barometer

wijzer wijst deze morgen
wederom veranderlijk aan,
kon die veranderlijkheid
zich maar bij vader beklijven

de talloze elektroshocks
in zijn jonge jaren
hebben in zijn herfstdagen
gewenst effect gesorteerd

vaders immer malende gedachten
staan op uit.

Dit (vermoedelijk autobiografische) vadergedicht is een van de 48 gedichten in de bundel Zijwaarts springen van Méland Langeveld. Zijn debuutbundel werd op 22 november 2015 op feestelijke wijze in De Nieuwe Anita in Amsterdam gepresenteerd, na drie jaar voorbereiding. En dat is te merken aan de inhoud: elk woord lijkt zorgvuldig gewikt en gewogen in deze rijke en rijpe bundel. De indrukwekkende reeks gedichten ademt een sfeer uit die mij aan de dichter Hans Lodeizen doet denken en vergt vaak close reading om alle nuances in betekenis goed te vatten.

Méland Langeveld schrijft poëzie die erom vraagt gelezen te worden zoals je een goed glas wijn drinkt: bedachtzaam nippend. Het wereldbeeld van de dichter komt ‘holistisch’ over. Zijn empathie met alles wat kwetsbaar is blijkt vrijwel grenzeloos. Zo toont hij zich in zijn gedichten begaan met het lot van uiteenlopende fenomenen als: gerooide populieren, gevallen soldaten, ‘gesneuvelde’ bladeren, vergeten graven, ja zelfs de dode arm van een rivier. Herhaaldelijk komen ook zijn ouders in hun laatste levensfase in beeld, zoals in het hierboven weergegeven gedicht.

Zijwaarts springen is een warm aanbevolen bundel, waarop bij uitstek de gevleugelde uitspraak van de dichter Novalis van toepassing lijkt: “Poëzie heelt de wonden die het verstand heeft geslagen.”

Zie bron.

Gesigneerd én van een opdracht voorzien,
zijn er nog enkele exemplaren van
Zijwaarts springen via mij te bestellen.