In de spreekkamer zit ik tegenover mijn huisarts. Na langdurig gerinkel van zijn telefoon neemt hij de hoorn van de haak.
‘Terminaal… Ja, en daarbij schizofreen.’
De stem van de vragensteller aan de andere kant van de lijn vang ik niet op.
‘Ze heeft dringend thuiszorg nodig, ja, ook vanwege haar schizofrenie,’ zegt mijn huisarts dwingend.
‘Ja kanker.’ Ontstemd kijkt hij in mijn richting.
Nog een vraag wordt er op hem afgevuurd.
‘Ze heeft die hulp acuut nodig. Nou kan ze al niet meer lopen; haar zus duwt haar in een rolstoel naar me toe.’ Geïrriteerd smijt hij de hoorn op de haak. ‘Ja ook iemand met schizofrenie gaat dood, en ook die ambtenaar van Thuiszorg en ik gaan dood. Mijn god, wat een bureacratie…’
Dat relativeert stevig. Mijn vraag over mijn huidkwaaltje, die ik vlak voor het telefoontje stelde, verzuipt volkomen in het diepe.

Verschenen op de Achterpagina van NRC Handelsblad, 16 april 2016.