Nu en dan loop ik met de hond van mijn buurvrouw. Een dalmatiër die omkijkt als ik Sherry roep. Buurvrouw heeft vast iets te diep in haar glaasje gekeken toen de stippel het gezin kwam uitbreiden en op de valreep nog een naam moest hebben.
Sherry moet de leegte van mijn overleden hond opvullen. Tegelijkertijd geef ik hem het nodige wandelgenot, zodat hij verder komt dan zijn dagelijkse pies- en poep-
rondje.
Maar wat schetst mijn verbazing: Sherry trekt de blikken van volkomen andere vrouwen dan die mijn ongekamde robbedoes vroeger naar zich toetrok. Nú zijn het keurige, van veel make-up en parfum voorziene dames die me hun vertederde glimlachjes tonen. Absoluut niet mijn types.
Hoogste tijd voor een nieuwe wollige wiebelkont. Niet alleen voor de invulling van het gemis, maar ook voor de dagelijkse attentie van de juiste types.