Stichting Literaire Activiteiten Avier publiceerde m’n gedicht  Maison perdue
als weekgedicht op hun website.

Maison perdue

Groen getint geluid ritselt
in het frêle ochtendlicht,
slonzig slungelige slierten
al worstelend door dak
vensters en deuren

het is de vogelkers die
onverschrokken woekert
schaamteloos kraakt ze ’t
verloren huis: geen bed, stoel
én tafel zijn daar voor nodig

onverzettelijk doorbreekt ze
de lijzige stilte terwijl de
dag zich aan haar opricht,
vlagen mist zwalkend door
weerbarstig onkruid

enkele zwaluwen als schimmen
schichtig voorbijflitsend, in
de verte loeit een koe

droomdoorvlochten jaren liggen
hier ademloos dichtbij.

Het gedicht schreef ik in de zomer van 2017 bij een ‘verloren huis’ in Bretagne.
Dit huis gaat de omslagfoto voor mijn nieuwe dichtbundel worden, met als werktitel Het wachten voorbij.