Van de week stierf een gele parkiet onder mijn handen. Het vogeltje van mevrouw Smit zong al een week niet. Het was oud en had waarschijnlijk op de tocht gestaan.
Nu was hij dood en dat zou mevrouw Smit zwaar vallen. Als weduwe is ze zeer aan haar zanglustige knaap gehecht. Van de weeromstuit kocht ik een identiek gekleurde parkiet.
Toen ze de spreekkamer betrad, haalde ik het verse parkietje van achteren, stopte hem in het kooitje en hij vloot vrolijk, als op commando, een riedeltje voor zich uit.
Verrukt slaakte ze een kreet. ‘O, u heeft m’n jongetje weer beter gemaakt.’ Spontaan gaf ze me een vochtige kus.
Met warm aangelopen wangen knikte ik vriendelijk.
‘Hoeveel ben ik u schuldig?’
‘Laat maar zitten.’
Nogmaals gaf ze me een kus en verliet de praktijk als een kind zo blij.

Verschenen op de Achterpagina van NRC Handelsblad.